Komentarz do dokumentu Dykasterii Nauki Wiary o domniemanych zjawiskach nadprzyrodzonych

Abstrakt

Dykasteria Nauki Wiary 17 maja 2024 roku opublikowała dokument zatytułowany: Normy postępowania w rozeznawaniu domniemanych zjawisk nadprzyrodzonych. Podejmuje on zagadnienia z zakresu tego, co teologia nazywa objawieniami prywatnymi. Kościół wypracował kryteria, dzięki którym można rozpoznać, czy rzekome objawienie jest autentyczne. Podstawowym kryterium jest zgodność jego treści z prawdami wiary, czyli zgodność z zawartością Objawienia Publicznego. W omawianym dokumencie nie chodzi docelowo o stwierdzenie nadprzyrodzoności jakiegoś zjawiska, lecz o to, czy ma ono wartość z punktu widzenia pobożności prywatnej i ludowej oraz czy ma wartość duszpasterską, a więc, czy należy je popierać, propagować i w konsekwencji rozwijać. Szukając uzasadnienia dla zmiany podejścia do kwestii oceny domniemanych zjawisk nadprzyrodzonych, trzeba zwrócić uwagę na fakt, jak bardzo zmienił się świat na przestrzeni 40 lat, szczególnie jeśli chodzi o przepływ informacji. Watykański dokument proponuje sześć kategorii oceny domniemanych zjawisk nadprzyrodzonych. Wśród nich nie ma kategorii: „dane zjawisko ma charakter nadprzyrodzony”, natomiast jest stwierdzenie, że nie ma przeszkód, aby dane zjawisko uznać za dopuszczalne z punktu widzenia poprawności teologicznej oraz z punktu widzenia korzyści duszpasterskich (Nihil obstat – 1). Występuje także stwierdzenie, że dane zjawisko nie ma charakteru nadprzyrodzonego (declaratio de non supernaturalitate – 6), co w praktyce oznacza, że nie można go rozwijać, a nawet trzeba podjąć środki, by je zwalczać.