Nauczanie religii w szkołach w okresie dwudziestolecia międzywojennego w diecezji sandomierskiej inspiracją dla katechezy we współczesnym systemie edukacji

Abstrakt

Stan szkolnictwa i oświaty w Polsce w początkowym okresie dwudziestolecia międzywojennego był niezwykle niski.Najgorzej pod tym względem przedstawiała się sytuacja na obszarze byłego zaboru rosyjskiego, w którym terytorialnie znajdowała się diecezja sandomierska. W ogóle nie obowiązywał tu przymus szkolny. Sprawą zasadniczą było wprowadzenie powszechności nauczania na szczeblu podstawowym. Zasady realizacji obowiązku szkolnego zostały określone w dekrecie „O obowiązku szkolnym” z 7 lutego 1919 r. wydanym przez Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego. Przewidywał on wprowadzenie 7-letniego obowiązku szkolnego dla wszystkich dzieci w wie ku od 7 do 14 lat. Głoszenie słowa Bożego i nauczanie prawd wiary dokonywało się nie tylko w kościele na Mszy świętej podczas przygotowania dzieci do I Komunii świętej i bierzmowania.Dzieci i młodzież poznawały prawdy wiary w czasie lekcji religii. Miejscem nauczania katechezy w dwudziestoleciu międzywojennym była szkoła. Programy nauczania ustalone w latach 1919-1921 wyraźnie pokazywały, że Kościół największą uwagę przywiązywał do zagadnień dogmatycznych, a następnie etycznych. Historię biblijną, historię Kościoła i liturgikę uważał za dyscypliny pomocnicze. Nauczanie religii odbywało się według planu ustalanego przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w porozumieniu z kompetentną władzą kościelną. Również podręczniki wykorzystywane do nauczania religii musiały mieć aprobatę wymienionych instytucji. Zadanie nauczania religii spoczywało na księżach prefektach, czyli duszpasterzy dziecii młodzieży w zakresie życia szkolnego mienionych instytucji. Zadanie nauczania religii spoczywało na księżach prefektach, czyli duszpasterzy dziecii młodzieży w zakresie życia szkolnego.